Το ΚΚΕ ολοκλήρωσε την προεκλογική του εξόρμηση βάζοντας στο επίκεντρό της μια κοινοβουλευτική λογική σαν απάντηση στη ΝΔ και την αντιλαϊκή και φιλοπόλεμη πολιτική που σχεδιάζει μαζί με την ΕΕ. Να λειτουργήσει δηλαδή ένα ενισχυμένο ποσοστό του ΚΚΕ σαν αποκούμπι του λαού. Την ίδια στιγμή στις ομιλίες του γενικού γραμματέα Δημήτρη Κουτσούμπα, είναι σταθερό στοιχείο ο εξωραϊσμός του ρόλου του ευρωκοινοβουλίου, καθώς βαφτίζεται κέντρο λήψης αποφάσεων προκειμένου να θεωρηθεί σημαντικό αν θα κρατήσει τους ευρωβουλευτές του. Αυτό όταν καταγγέλλεται –και από το ΚΚΕ μέχρι πρόσφατα– ο διακοσμητικός ρόλος του ευρωκοινοβουλίου, καθώς οι αποφάσεις του δεν δεσμεύουν τα όργανά της ΕΕ και έχουν επικυρωτικό χαρακτήρα.
Μπροστά στην ένταση της ακρίβειας, τον εκρηκτικό χαρακτήρα του κοινωνικού ζητήματος και την απειλή του πολέμου, είναι καθήλωση για το λαϊκό κίνημα μια πολιτική για την Αριστερά που αρκείται να είναι το αποκούμπι και περιορίζεται να ζητάει «ανάσες». Η ανάγκη σήμερα είναι μια πολιτική λαϊκής εργατικής κινητοποίησης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και την υπεράσπιση της ειρήνης.
Στην λογική του κοινοβουλευτισμού και της γενικόλογης διαμαρτυρίας χωρίς αιχμές και πολιτικούς στόχους ανατροπής είναι ενταγμένη και η στροφή του ΚΚΕ στο θέμα της στάσης απέναντι στην ΕΕ. Προσεκτικά, αλλά σταθερά, ο πολιτικός στόχος της αποδέσμευσης υποβαθμίζεται και περιορίζεται σε σποραδικές αναφορές συμβολικού χαρακτήρα. Για το σήμερα το ΚΚΕ επαναφέρει την «Ευρώπη των εργαζομένων», που ήταν ιστορικά κεντρικό σύνθημα των ευρωκομμουνιστών του ΚΚΕ Εσωτερικού και της σοσιαλδημοκρατικής φάσης του ΠΑΣΟΚ. Εκεί οδηγούν οι τοποθετήσεις ότι μια αποδέσμευση στο σήμερα θα είχε αρνητικές συνέπειες και η μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον της «προχωρημένης κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής», του σοσιαλισμού κ.ο.κ. Βέβαια αν είναι εφικτά όλα αυτά εντός της ΕΕ, τότε η αποδέσμευση χάνει το νόημά της. Οπότε μπροστά στον αντιλαϊκό χαρακτήρα της δεν μένει κάτι άλλο από την «πάλη ενάντια στις συνέπειες της ΕΕ». Μια επανάληψη δηλαδή της γραμμής του ΚΚΕ, που οδήγησε στη συγκρότηση του Συνασπισμού, του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ και τη συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις το 1989-90.
Ιδιαίτερα κρίσιμη ήταν στην προεκλογική η επιλογή του ΚΚΕ να μιλήσει τη γλώσσα των «εθνικών κινδύνων» (για «μπαράζ επιθέσεων και προκλήσεων και από την τουρκική άρχουσα τάξη και από την αλβανική και από την Βόρεια Μακεδονία», είπε ο Δ. Κουτσούμπας), αναπαράγοντας όσα διακινεί η άρχουσα τάξη. Διαγράφοντας παράλληλα τον ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης στα πλαίσια των ανταγωνισμών στην περιοχή. Έτσι νομιμοποιείται στον κόσμο της Αριστεράς ο εθνικιστικός λόγος, που στη σημερινή κρίσιμη περίοδο, με την απειλή των πολέμων να ορθώνεται, θα είναι κεντρικό στοιχείο στην προσπάθεια του αστικού κόσμου να υποτάξει την εργατική τάξη και τον λαό και να διεκδικήσει αναβάθμιση της θέσης του. Εκεί «κουμπώνει» η πολυσυζητημένη συνεργασία με τον Νότη Μαριά, όχι μόνο λόγω του παρελθόντος του στους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος). Αλλά κυρίως για όσα σήμερα διακινεί για «Μακεδονία μία και ελληνική», «εθνομάρτυρα Κατσίφα», διάφορα τουρκοφαγικά, αλλά και την «απειλή» που συνιστούν οι πρόσφυγες. Όπως και για το γεγονός ότι στις μέρες μας στάζει μέλι για τη Μελόνι την ακροδεξιά πρωθυπουργό της Ιταλίας και τις προτάσεις της για το μεταναστευτικό. Εξάλλου ο Νότης Μαριάς συμμετείχε ως ευρωβουλευτής στην ομάδα των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών, στην οποία αργότερα μπήκε το κόμμα της Μελόνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου